Zważywszy na swoją sławę i fortunę, Adam Sandler prawdopodobnie nie żałuje swojej kariery. Jednak nieustanną krytyką Sandlera była jego niezdolność do wydostania się ze swojej strefy komfortu i ponownego przyjmowania podobnych ról.
'The Longest Yard' był tego przykładem wiele lat temu. Chociaż biorąc pod uwagę niektóre z jego ostatnich projektów obok „Netflixa”, można śmiało powiedzieć, że Sandler przewrócił stronę i próbował przedstawić różne rodzaje ról.
Sandler mógł chcieć pójść tą drogą na początku XXI wieku. Miał szansę wystąpić w czymś zupełnie innym. W tej roli brano pod uwagę tak wielu A-listów, w tym Brada Pitta, Johnny'ego Deppa i Willa Smitha.
Ostatecznie Sandler zdecydował się na bezpieczną drogę i film odniósł przyzwoity sukces, przynosząc 191 milionów dolarów przy budżecie 82 milionów dolarów. Gdyby Sandler wybrał inną drogę, film przeciwny powstał ponad dwukrotnie.
Rzućmy okiem na film, który wybrał Sandler, oraz na ten, którego nie zrobił.
Nie wszyscy byli pod wrażeniem jego filmu
To nie jest najlepsza reklama, gdy facet, który wcześniej wcielił się w tę rolę, powiedział, że jej nie oglądał. Chociaż Burt Reynolds pojawił się w filmie, nie był zainteresowany oglądaniem go: „Nie widziałem. Nie chciałem tego oglądać. W biurze było jak siedem osób. I wszyscy rozmawiali o tym, jak się czują zamierzam zrobić najlepszy obraz The Longest Yard” – mówi Reynolds. „I powiedziałem: „Cóż, mam nadzieję, że zrobisz dobry. Ale nie sądzę, że zrobisz lepszy.'"
Sandler sam przyznał, że życie z Reynoldsem nie było łatwe, ale nadrabiał to: „Nie jestem tak gładki jak Burt, ale nadrabiam to słodyczą. Nie mam seksu apeluję, ale mogę cię osłodzić na śmierć."
Przeciwstawny projekt, który również został wydany w 2005 roku, zarobił 475 milionów dolarów przy budżecie 150 milionów dolarów. Jaka była strata Sandlera, okazała się zyskiem Johnny'ego Deppa.
Willy Wonka szybuje
Willy Wonka dobrze prosperował w kinach, a film spotkał się z pozytywnym odbiorem. Wiele z tego ma związek z Deppem, który znajduje łatwość w portretowaniu fikcyjnych postaci, co było ogromnym kluczem do sukcesu filmu. „Bardzo, bardzo ważne jest dla mnie, bez względu na to, kim jest osoba, grać tę osobę z najwyższy stopień prawdy, jaki jestem w stanie wnieść” – powiedział o graniu prawdziwych ludzi. „Ale granie postaci takiej jak Jack Sparrow czy Willy Wonka wymaga niczego poza pewnym stopniem odpowiedzialności za intencje opowieści – odpowiedzialność za filmowiec do dostarczenia towaru. Przede wszystkim sprowadza się to do wyobraźni: jakie są składniki tej postaci?”
Kolejnym ważnym czynnikiem był związek między Burtonem i Deppem sprzed lat. Sprawy są o wiele bardziej płynne, gdy dwie osoby są zaznajomione ze sobą, zgodził się Depp: „Wszystko wynika z odwagi Tima. Na początku dla „Edwarda Nożycorękiego " odbyliśmy to wspaniałe spotkanie i jakoś się połączyliśmy. Nigdy nie spodziewałam się, że obsadzi mnie w tej roli."
"Nigdy nie spodziewałam się, że zaryzykuje nade mną, co w tamtym czasie było naprawdę dużym ryzykiem. istoty, dziwactwa, wady charakteru, ludzkie tiki i tak dalej."
Depp czerpał inspirację zewsząd, wykorzystał nawet George'a W. Busha jako motywację dla postaci.
Oczywiście obejrzał też oryginał kilka razy, chociaż sam zrobił tę część: „Oglądałem oryginał, gdy byłem dzieckiem. Skończyło się na oglądaniu go z moimi dziećmi, aż nadszedł czas żebym zagrała rolę Willy'ego Wonki. (Wtedy), kiedy moje dzieci wkładały DVD, biegłam do sąsiedniego pokoju, bo w ogóle nie chciałam być pod wpływem. udał się do innego obszaru niż Gene Wilder. Kochałem jego postać. Kochałem Willy'ego Wonkę jako dziecko. Był na pewno najlepszą rzeczą w tym."
Depp rozkwitał i ostatecznie wybór obsady był słuszną decyzją. Kariera Adama nie ucierpiała z tego powodu i po latach w końcu podejmował odważne decyzje w filmowych wyborach.
Wszystko się udało.
