Nickelodeon był naprawdę wyjątkowy w schyłkowych latach XX wieku. Był jeszcze młody i pełen zabawnych i ciekawych koncepcji wystawowych. Od uroczej i kolorowej palety kreskówek po komedie aktorskie i dramaty, wydawało się, że każdy poniżej 16 roku życia znajdzie coś dla siebie. Dzieci na całym świecie uwielbiały tę ekscytującą nową stację – w końcu powstała sieć stworzona specjalnie dla nich. Okazało się to szczególnie istotne w erze, w której internet był jeszcze w powijakach, a usługi przesyłania strumieniowego wideo nie istniały.
Podczas gdy jakość programowania była ostatnio bardziej wątpliwa, lata 90. z pewnością wydawały się ich złotym wiekiem. Rzeczywiście, wiele hitów z tej epoki przetrwało próbę czasu, a powtórki wciąż oglądają miliony na NickRewind.
Ale nawet w latach 90. nie było słońca i tęczy. Było też mnóstwo głupkowatych, nudnych i po prostu nieśmiesznych programów.
Więc cofnijmy się do lat 90. i spójrzmy na niektóre z najgorszych programów, które splamiły magiczną erę lat 90. Nicka. Zrównoważymy również nieco skale, wyróżniając w tym czasie 5 najlepszych z najlepszych.
20 Najgorsze: Hej koleś
Czy konie, farmy lub puste, pozbawione życia rancza pośrodku pustkowia brzmią dla Ciebie ekscytująco? A co powiesz na dramatyczną „komedia” przedstawiającą grupę typowych, nijakich postaci wykonujących przyziemne zadania na tym ranczu? Jeśli tak, to ten program z początku lat 90., Hey Dude, może być właśnie dla Ciebie! Spektakl miał być skierowany do nastolatków, choć trudno sobie wyobrazić dlaczego, biorąc pod uwagę, jak było oswojone i nieśmieszne.
19 Najgorsze: moc rakiety
Jasne, Rocket Power ma nieszczęście być porównywane do znacznie bardziej pamiętnych Nicktoonów wystrzelonych w tym samym czasie, takich jak Hey Arnold i Spongebob Kanciastoporty. Jednak nawet oceniany na podstawie własnych zasług, ten program naprawdę był dość meh. Od wstrętnej piosenki przewodniej po irytujące, w większości nielubiane postacie, ten był po prostu trudny do oglądania. Zawsze wydawało się, że zbyt mocno starał się być nerwowy i fajny, iw rezultacie spada płasko na twarz ze swojej teoretycznej deskorolki.
18 Najgorszy: Weinerville
Tak, po głupkowatym tytule i jeszcze bardziej głupkowatej, zdobiącej ludzką głowę kukiełce z napuchniętymi włosami z lat 80., czeka nas prawdziwy doozie z tym serialem…
Jeśli główna bohaterka, Dottie (pokazana tutaj), nie wystarczy, by cię zdenerwować swoimi przerażającymi, szerokimi oczami i przenikliwym głosem, reszta programu to zrobi. Cały program składa się z kiepskich, przesadnych gagów, które zbyt mocno starają się uzyskać tani śmiech. Cały klimat, w którym człowiek spotyka się z lalką i tanie rekwizyty są tak młodzieńcze, że sprawiają, że Pee-wee's Playhouse wygląda wyjątkowo.
17 Najlepsze: Legendy ukrytej świątyni
Ach tak, program Nicka, do którego prawie wszyscy odwołują się, gdy myślą o najlepszych przyjaznych dzieciom teleturniejach. Przepraszamy, Podwójny Dare.
Legends of the Hidden Temple zawierało super fajne założenie, ekscytujące zawody w ekstremalnym stylu sportowym, a nawet kilka ciekawych ciekawostek historycznych. I nie zapominajmy o epickim Temple Run na końcu – mieszaninie przeszkód, których dzieciom zwykle nie udało się pokonać, ale i tak było fajnie oglądać. Ten program to naprawdę cały pakiet; relikt, który rzadko był dopasowywany.
16 Najgorszy: okrągły dom
Jeśli myślałeś, że All That ma swój udział w nieśmiesznych momentach, najwyraźniej nie słyszałeś o tym nawet (nieco) starszym serialu komediowym Round House.
Jedyną rzeczą, jaką miał ten program, były solidne ruchy taneczne, które ci aktorzy przypadkowo odpadli podczas występu. Prawie wszystko inne było prawie nie do oglądania, od ponurej scenerii magazynu przez tanie rekwizyty po przesadne aktorstwo. Wszystko to wydało się kiepsko wykonane improwizację, którą można znaleźć w lokalnym, zaniedbanym klubie.
15 Najgorszy: Tak! Kreskówki
Z jakiegoś powodu szefowie Nicka wydawali się uważać, że nie wystarczy mieć zestaw kreskówek z lat 90. pod jednym parasolem, który został nazwany „Nicktoons”. Nie, najwyraźniej potrzebowali podzbioru krótkich filmów rysunkowych w tej grupie, które zwykle były mniej zabawne i gorzej animowane.
Problem z Oh Yeah! Kreskówki polegały na tym, że widzowie tak naprawdę nie wiedzieli, czego się spodziewać, ponieważ sieć po prostu wyrzucała losowe 7-minutowe krótkie filmy przedstawiające zupełnie inne założenia i zwykle głupkowate postacie. Najlepszą rzeczą, jaka wyszła z tego bloku, były Wróżki Chrzestni.
14 Najgorszy: pokaz Amandy
Podczas gdy „Wszystko to” było katalizatorem kariery przynajmniej kilku młodych aktorów – w szczególności Kela Mitchella i gwiazdy SNL Kenana Thompsona – Amanda Bynes również zdołała zdobyć własny program.
To było w zasadzie wszystko to-lite, składające się z kiepskich gagów, głównie prowadzonych przez Amandę Bynes i bandy jeszcze mniej zapadających w pamięć aktorów. Pomimo zabawnych szkiców sędziego Trudy, tej losowej serii fragmentów akcji na żywo po prostu brakowało kreatywności i humoru, które zawierały show.
13 Najlepsze: Przygody Pete'a i Pete
Kto powiedział, że programy dla dzieci nie mogą być dowcipne ani mądre?
Przygody Pete'a i Pete'a były nie tylko zabawne dla dzieci, ale zawierały nawet gagi i fragmenty tak zwariowane i sprytne, że starsza publiczność mogła i zrobiła to. Spektakl równoważył głupotę - ekscentryczne osobowości, jak na przykład Artie - z rodzajem surrealistycznej, niemal filozoficznej komedii. Jeden odcinek zawiera nawet Ellen, jedną z głównych bohaterek, która wprawia swoich nauczycieli w zakłopotanie, po prostu pytając „dlaczego?” w odpowiedzi na naukę algebry.
Pete i Pete pozostają prawdopodobnie jednymi z najtrwalszych "Nickcomów" do dziś.
12 Najgorsza: Podróż Allena Strange
Odbyło się wiele występów na żywo, które trafiły na sobotni blok Nickelodeon, przynosząc mieszane rezultaty. Wejdź do Allena Strange, jednego z wielu niewypałów tego nocnego bloku, aby mieć pewność.
Nastoletni dramat science fiction to taki, który ma potencjał, chociaż The Secret World of Alex Mac zrobił to lepiej kilka lat temu i miał mądrzejsze założenie. Chociaż Allen Strange ma swoje chwile, w dużej mierze wydaje się bladą imitacją tego programu, tylko z obcymi mocami zastępującymi supermoce.
11 Najgorszy: Kuzyn Skeeter
Jeden interesujący fakt, który znalazłem po zagłębieniu się w Cousin Skeeter – sam Wielki Arystoteles, Shaq, wyreżyserował odcinek. I tak, podobnie jak jego aktorstwo i zbiórki, było całkiem źle, podobnie jak cały sam kuzyn Skeeter.
Zasadniczo weź mdły, nieśmieszny dziecięcy sitcom (miał nawet rozpraszający śmiech) i wrzuć nieznośną lalkę, a otrzymasz Kuzyna Skeetera. Tak… Naprawdę nie ma wiele do powiedzenia na ten temat poza bezsensowną sztuczką lalkową.
10 Najgorszy: Doug
Wiele moich kolegów z lat 90. może tu płakać, a część mnie wspomina Douga ciepłymi i niewyraźnymi wspomnieniami. Chociaż zdejmując nostalgiczne różowe okulary, było to dość nijakie. Pomimo (dosłownie) barwnych postaci, większość ich osobowości okazała się albo nudna, albo szablonowa, jak prototypowy antagonista ozdabiający skórzaną kurtkę, Roger.
Przedstawienie zawiera głównie nudne i podstawowe wątki, które obracają się wokół przyziemnych wydarzeń w szkole średniej, przemieszane z głupimi założeniami, takimi jak sekwencje marzeń Quailmana. A Doug, choć dość lubiany, jest tak naiwny i gęsty, że czasami graniczy z frustracją.
9 Najlepsze: Nick Arcade
Wydawałoby się, że gry wideo i teleturnieje pasują do siebie jak chleb i masło. Jednak, co zaskakujące, niewielu wydawało się, że skorzystało z tego meczu wykonanego w niebie.
Nick Arcade udało się jednak wykorzystać, dzięki naprawdę kreatywnym i ekscytującym koncepcjom, które połączyły ciekawostki z grami retro i ładnymi efektami wizualnymi (co najmniej na swój czas). Jednak zamachem stanu była „Strefa wideo”, rodzaj wirtualnej rzeczywistości na żywo, która w rzeczywistości stawia uczestników w oryginalnym scenariuszu przypominającym grę. Wszystkie oglądane przez nas dzieci chciały być częścią tego podekscytowania.
8 Najgorszy: KotPies
Po sukcesie Rena i Stimpy'ego pojawił się trend na seriale animowane, w których występuje dziwna, głupkowata postać i ich ostrzejszy, bardziej ugruntowany towarzysz. Pokazy takie jak Angry Beavers i Cow and Chicken są tego przykładem. Chociaż CatDog prawdopodobnie okazuje się jednym z najbardziej nieprzyjemnych i najmniej humorystycznych.
Poza tą chwytliwą piosenką przewodnią, czy ktokolwiek naprawdę pamięta dużo z tego programu, poza sztuczką kota i psa dosłownie przyczepionych do biodra? Jest ku temu powód - można o tym zapomnieć.
7 Najgorsze: zrozum to
Pamiętam, że ten program odbywał się każdego popołudnia w połowie lat 90., ale nigdy nie mogłem „rozgryźć” dlaczego – kiepski kalambur nie był przeznaczony…
Zawierał panel "gwiazd" opartych głównie na Nicku, które miały odkryć szczególny talent przedstawionego dzieciaka, po tym, jak zostały mu rzucone dość oczywiste wskazówki - i od czasu do czasu zostały oślizgnięte. Zostaną poproszeni o zadawanie dziecku pytania o jego talent. To, jak można się spodziewać, w większości doprowadziło do tego, że ci gwiazdorscy uczestnicy desperacko próbowali pokazać, jak śmieszni byli kiepskimi żartami i innymi zwariowanymi wygłupami.
6 Najgorsze: Nick News
Oczywiście, można argumentować, że Nick News, program, który miał imponujący przebieg przez ponad 2 dekady, ma pożyteczny i pozytywny wpływ na dzieci. W końcu, co jest złego w byciu informowanym o różnych wydarzeniach w społeczeństwie? Po pierwsze, oglądanie wiadomości nie jest ekscytującą czynnością dla 12-latków, zwłaszcza gdy wiele segmentów jest nudnych lub nieistotnych.
Program był czymś w rodzaju przyjaznej dla dzieci wersji Sunday Morning. Zawierał tak kuszące fragmenty, jak wykład na temat funkcjonowania oczyszczania ścieków i dzieci dzielące się poezją.
5 Najlepsze: Czy boisz się ciemności?
Jednym z moich najbardziej ekscytujących wspomnień, gdy oglądałem telewizję jako dziecko, było spóźnianie się z przyjaciółmi i zagubienie się w niesamowitych, nadprzyrodzonych wątkach Czy boisz się ciemności w sobotnie wieczory. To przerażające intro po prostu cię wciągnęło i stamtąd byłeś uzależniony. Ten program był jak przyjazna dzieciom wersja Opowieści z krypty zmieszana z surrealizmem Strefy Zmierzchu.
Czy boisz się ciemności pozostaje ikoną dzięki pomysłowej opowieści, schludnym efektom i przerażającym, wyjątkowym lokalom. Potwory, duchy, a nawet żywe wirusy komputerowe! Ten program miał wszystko.
4 Najgorsze: Dzikie jagody
Byłem zaskoczony, gdy dowiedziałem się, że Nickelodeon zdołał nakłonić wspaniałego Tima Curry'ego do podkładania głosu postaci ojca, Nigela, w tej dość kiepskiej i przeciętnej kreskówce. Styl animacji nabiera wyglądu w stylu Rugratsa, choć tym razem odrywamy się od kojców i wyruszamy na cały świat! Również nasza bohaterka, Eliza, najwyraźniej potrafi rozmawiać ze zwierzętami. A jednak jakoś postacie i założenia zwykle nie są tak interesujące ani trwałe.
Wygodnie, Elizie nie wolno nikomu mówić o swojej mocy – cóż, to rozczarowujące i trochę bezsensowne…
3 Najgorsze: nie możesz tego zrobić w telewizji
Oczywiście, z kulturowego punktu widzenia, nie możesz tego zrobić w telewizji ma pewne znaczenie. W końcu był to jeden z pierwszych pokazów Nickelodeon i jako pierwszy wprowadził kultowego szlamu, który stał się czymś w rodzaju zwariowanego znaku towarowego Nicka.
Ale patrząc na to krytycznie, ta siatka przypadkowych komediowych kawałków i gagów okazała się mieć znacznie więcej chybień niż hitów. Pomyśl o bardziej wstrętnej, młodzieńczej wersji SNL (z dwoma kanadyjskimi członkami obsady grającymi większość ról) i dodaj losowe sliming, a masz niewypał z serialu komediowego.
2 Najgorsze: co byś zrobił?
Nie mylić z pokazem ukrytych kamer ABC, w jeszcze gorszym programie Nickelodeon z 1991 roku wystąpił gospodarz Double Dare, Marc Summers i wiele bezsensownych, idiotycznych „akrobacji”. W typowy dla Nicka sposób program był w zasadzie wymówką dla dzieci, aby narobić bałaganu, aby wywołać tanie chichoty wśród dziecięcej publiczności. Te wybitne występy składały się z wyczynów, takich jak ściganie się, aby wypić szklanki mleka, jedzenie Twinkie w sosie i rzucanie kremowym ciastem w twarze dzieci.
1 Najlepsze: Nowoczesne życie Rocko
Przepraszam fanów Ren i Stimpy, ale Rocko's Modern Life (przynajmniej nieznacznie) kończy się tym show, jeśli chodzi o najlepsze Nicktoons z lat 90. Jasne, że ten sympatyczny kot i Chihuahua mieli mnóstwo kreatywnego szaleństwa i gwiezdnej animacji. Jednak Rocko udało się uchwycić ten posmak zwariowanej i nieco niekolorowej komedii, jednocześnie zapewniając bardziej zapadające w pamięć postacie i fabuły. Udało się to osiągnąć, zmniejszając nieco współczynnik brutto.
Ten program ma prawie wszystko – jest ostry, a nawet trochę obrzydliwy, kiedy trzeba, ale jest też sprytny, uroczy i trwały.
